Vrijdag 13/08 Eindelijk is het dan zover, de club uitstap van Wet Fun Diving naar Hemmoor. Iets waar vele oud- en nieuwere leden al weken, maanden en zelfs jaren naar uit kijken. Iedereen gevaccineerd, flessen gevuld en in de vroege uurtjes van vrijdag 13 Augustus 2021 beginnen enkele volgeladen voertuigen aan de 5-6 uur durende rit naar de Duitse camping die voor de komende dagen onderdak zal bieden aan een Limburgs stelletje ongeregeld. Rond de middag worden we bij aankomst begroet door prachtig weer en begint de opbouw van ons kamp. Slaaptenten en partytenten worden opgesteld terwijl de erwtensoep wordt voorbereid. De sfeer zit goed en na de maaltijd, afwas en briefing begeven we ons naar ‘instap 1’ voor de eerste van vele duiken van het weekend. Het water is kraakhelder. ‘s Avonds is het tijd voor barbecue. Niet enkel vlees staat op het menu maar ook vegetarisch voer voor onze dierenliefhebber Lisa. Michel voorziet de Kamado BBQ en ontvangt uitgebreide interesse langs de kanten van een instructeur met een zekere affiniteit voor de kleur geel. Onder het nauwlettend oog van onze chef-kok Bart wordt deze maaltijd (en eigenlijk ook alle hierop volgende maaltijden) een groot succes. Tijdens het avondeten is het nog nagenieten van de middag duik maar worden ook de plannen voor de nachtduik alvast besproken. We opteren voor dezelfde instap als eerder op de dag, maar de onderwaterwereld ziet er altijd anders uit wanneer deze slechts belicht wordt door duiklampen. Een eenzame ‘fuut’ (duik eend)maakt van de gelegenheid gebruik om ook zijn/haar duik kunsten te tonen. Eenmaal weer uit het water worden we verrast door een heldere hemel. Het springt vooral in het oog omdat de lage lichtvervuiling van de regio ervoor zorgt dat de sterren uitzonderlijk goed zichtbaar zijn. Als kers op de taart wil het toeval dat de Perseïden meteorenzwerm de nachtelijke hemel af en toe laat opflikkeren. Het wordt die avond nog interessant tijdens de poker wedstrijd maar Kris verliest haar indrukwekkende voorsprong tijdens een ‘sudden death’ ronde aan Maarten, de winnaar van het toernooi. In parallel wordt de leeftijd van instructeur en hoofdorganisator Francis uitgebreid geanalyseerd. We gaan een korte nacht tegemoet. Als uiteindelijk iedereen zich naar zijn/haar tenten heeft begeven, besluit een van onze Poolse camping-buren luidruchtig op zoek te gaan naar een zekere FRAAAAAAAAAANK?!?! Zaterdag 14/08 Als de zon vervolgens terug boven de horizon staat, besluit Aäron om door zijn alarm heen te slapen, dat de nabij gelegen clubleden daarentegen wel wakker maakt. De geur van spek en ei verzadigt de omgeving van de tenten en motiveert de laatste slapers om ook uit hun bed te komen. De ‘Croestructor’ snurkt rustig verder. De taakverdeling binnen de groep verloopt automatisch, iedereen draagt zijn steentje bij. De een bereidt het eten voor, de ander kookt. Sommigen wassen af, anderen verzorgen dan weerde fles vullingen. Deze fles vullingen blijken een serieuze onderneming aangezien we ondertussen met negen sidemount duikers zijn! Instap 3 staat op de planning. Misschien wel het meest bekende onderwater object van de Kreidesee bevindt zich hier. Opeen diepte van twintig meter staat de vrachtwagen op het platform. Ook hier is het zicht fenomenaal. Het water is zo helder dat wanneer we te water gaan vanaf het ponton, sommigen onder ons hoogtevrees ervaren omdat ze aan het wateroppervlak een zevental meter boven de snel dalende helling zweven. Wanneer we afdalen zakt de temperatuur van een aangename 18 graden Celsius naar een frisse 11 graden Celsius op diepte. Een droogpak is dus zeker aangeraden maar dat houdt onze ijsberen Bart en Michel niet tegen om de duiken comfortabel te voltooien in natpak. Eenmaal bij de vrachtwagen aangekomen wordt het gevaarte uitgebreid onderzocht door nieuwsgierige duikers. We dalen daarna verder af naar dertig meter om ook de binnen- en achterkant van de betonnen structuur te bezichtigen. Hier daalt de temperatuur verder naar 8 graden. Onze luchtvoorraad en non-deco tijd in de gaten houdend, besluiten we om rustig aan onze opstijging te beginnen en tegelijkertijd de verdere omgeving te verkennen. Goedgemutst keren we terug naar de kampeerplaats. De pot schaft rijst met vidé van kip als middagmaal. Roy heeft een probleem met de tweede trap van zijn ontspanner maar dit wordt als nel onderzocht en opgelost door materiaal specialist Aäron, met uiteraard bijhorende uit leg zoals alleen hij dat kan. De groep splitst zich een beetje op, het merendeel gaat op zoek naar ‘De Haai van Hemmoor’(titel van een Suske & Wiske avontuur?) en kiezen voor de westelijke kant van de Kreidesee. Een klein groepje duikers keert terug naar instap 3 voor een deep-dive die uitgebreid gebriefd werd de avond voordien. ‘s Avonds wordt de barbecue aangestoken voor alweer een feestmaal. Côte à l’os à volonté! Met onze buik vol, begint de vermoeidheid bij enkelen door te wegen. Ook bij Peter, maar Peter is een man met een missie: hij moet en zal tijdens dit duikweekend zijn 200ste duik voltooien! Hij wordt hierin ondersteund door Jo en Tine en samen doen ze nog twee nacht duiken voor een totaal van vijf duiken voor deze dag! Als alle duiken er op zitten en we gezellig nagenieten in ons kamp, heeft Aäron een verrassing in petto. Hij heeft een traditioneel Zweeds gerecht meegenomen: Surströmming. Dit onschuldig uitziend blikje blijkt een ware wolf in schaapskleren. Van zodra het opengemaakt wordt, verspreidt er zich een afschuwelijke lucht. Surströmming blijkt gegiste haring te zijn. Het gerecht heeft de laatste jaren bekendheid gekregen door enkele ‘viral video’s’ en nu krijgen we de kans om te zien of de reacties gegrond zijn of niet. Laten we zeggen dat de reactie van de Croestructor gelijkaardig is aan die in de video’s. Maarten, ofwel aangemoedigd door zijn pokeroverwinning van de avond ervoor, ofwel wegens gebrek aan geurzin, is ook ‘dapper’ genoeg om te proeven en kauwt rustig verder terwijl hij de smaak analyseert. Onder luid applaus glipt hij er toch even tussenuit om zijn tanden te gaan poetsen. De festiviteiten van de avond zijn nog niet gedaan, want om middernacht zingen we allemaal

WFDC DuikweekendMessinghausen & NuttlarDuitsland – 20-22 September 2019 Organisatie: Aäron C. & Anja E.Deelnemers: Guy T., Michel V., Roy J., Sjos H., Ine V., Robben C., Lisa R., Liesbet A., Pieter S. Vrijdag 20/09 – De heenreis Vrijdagavond vertrok de reis naar Haus Finger, onze verblijfplaats voor het duikweekend Messinghausen in Duitsland. We zouden daar allemaal verzamelen tussen 21 en 22u. Omdat we als duikclub toch ook ons steentje aan een beter milieu willen bijdragen probeerden we zo veel mogelijk te carpoolen. Alles ging vlot tot we een SOS melding kregen. De auto van Robben wou niet verder. Gelukkig was hij niet alleen en had hij Lisa en Sjos bij zich. Sjos legde zich al snel neer bij de situatie (letterlijk, zie foto! ). Toen Touring ter hulp kwam, bleek dat het niet snel gemaakt zou worden, dus Aäron en Guy gingen redder in nood spelen en snelden naar hen toe om de pechvogels en het duikmateriaal op te pikken. Rond half 2 kwamen ze aan in onze verblijfplaats en gingen snel hun bedje in om toch wat rust te hebben voor de eerste duikdag. De anderen van de groep lagen ondertussen na een rustig avondje babbelen ook al in bed. Zaterdag 21/09 – Messinghausen Opstaan!!! Eerste duikdag: iedereen (zelfs Aäron) op tijd uit bed en lekker ontbijten. Na het ontbijt even opruimen en vertrekken richting Messinghausen. Toen we aankwamen was iedereen onder de indruk van de mooie duiklocatie! Na een wandeling tot aan het water kregen we van onze enige echte Croesstructor een goeie en enthousiaste briefing! Na de briefing nam hij zijn Nitrox studenten nog even apart om verder instructies te geven. Wanneer iedereen klaar is, konden we per buddy groep met het materiaal naar het water. Een hele uitdaging zo bleek! We mochten gebruik maken van een kleine jeep om de bergaf te rijden met het materiaal. Gelukkig hadden we enkele enthousiaste mensen die dit graag wouden doen! Het duiken was geweldig! Wat een helder water! Het leek bijna Egypte! Enkel de vissen ontbraken nog. Na de duik was iedereen natuurlijk heel gelukkig en we konden niet stoppen met te babbelen over de duik. Normaal zouden we worst met een broodje ter plaatse eten, maar deze bleken na onze duik al op te zijn. Jammer! Gelukkig had onze buddy aan land, Anita, dit al van ver zien aankomen en had ze aan Robben lekkere cake (vanille, chocolade en appel) en worstenbroodjes meegegeven! Nogmaals heel erg dank u wel Anita!!! Iedereen kon dus zijn buikje goed rond eten en daarna nog een 2de duik maken. Dit was nog eens genieten van het super helder water. Terug naar Haus Finger om de voorbereidingen te maken voor het avondeten. Steak gemarineerd in ananas!?!? Ik ben benieuwd. De ananas wordt met schil en al gepureerd, de steak gaat er voor 45 minuten in. Hierna wassen we de steak en marineren we met peper, zout en lookpoeder. Onze chefkok Aäron met assistent Liesbet beginnen te bakken en we zagen dat het goed was. En tot velen hun verbazing was het vlees super lekker en mals. Aäron riep iedereen bij elkaar, hij had goed nieuws! We hebben 4 nieuwe nitrox duikers in de club! Proficiat Guy, Robben, Lisa en Sjos! Maar dat was niet alles wat hij wou vertellen, alle nieuwelingen (van deze vakantie) moesten op een rij gaan staan. Jullie zien al waar dit naartoe gaat, na het verliezen van iene miene mutte kreeg ik de eer om een verslagje te schrijven. Tijdens de avond verzamelden we allemaal in de living voor een spelletje weerwolven. Aäron ging er helemaal in op en had al snel door wie de rat (weerwolf) was. Uiteindelijk bleek dat hij het altijd verkeerd had tot iedereen zijn plezier. Na een leuke avond ging iedereen weer zijn bedje in. Zondag 22/09 – Nuttlar Spannend! Een nieuwe ervaring, voor de meesten onder ons, staat op de planning! Grotduiken! In ons geval hadden we wel nog lucht boven ons en niet alleen maar het plafond van de grot. Toen we aankwamen was er niet meer te zien dan een container in de rotsen, de ingang naar ons duikbestemming. Bij een lekker frisse temperatuur van 8 graden hebben we 2 duiken gedaan. Onze ijsbeer Michel in zijn NATpak had er geen problemen mee en bleef tot wel 55 min in het water. Chapeau aan onze tweede natpak duiker Lisa om ook 2 mooi lange duiken te maken in het frisse water. Maar wat een geweldig ervaring! Niemand kreeg er genoeg van en dat snakte naar meer, misschien zijn er zelfs enkelen die een volgende stap willen zetten in hun duikopleiding. Na het duiken maakten we nog een leuke groepsfoto en namen we allemaal afscheid en gingen we rustig huiswaarts om na te genieten van een zalig weekendje duiken met vrienden! Dank jullie wel iedereen voor weer een super duikweekend! En bedankt Anja en Aäron voor de goeie organisatie. Mercikes aan onze fotografen Guy en Aäron om de mooie herinneringen vast te leggen! Tot op de volgende duik!

Vertrek 29/09/2019Het werd weer eens tijd voor de club om het zonnig Estartit op te zoeken. Omtrent 22u vertrokken we dan met de Transit weg vanuit het druilerige Limburg op zoek naar de bekende Medes eilanden. Gelukkig hadden de chauffeurs Francis en Jeroen hier reeds ervaring mee, want zoals we de Transit kennen, gebeurt dit zonder GPS. Achterin werden ze vergezeld van 3 dames; Josiane, Hilde en ikzelf (Laura). Andre was ook weer van de partij! Hij kon niet langer meer wachten en was reeds vroeger vertrokken, zodat hij nog even een tussenstop kon maken.Na een vlotte autorit van +/- 12u en regelmatig klagerige vragen zoals ‘ZIJN WE ER BIJNA?’ (Die google maps mij beter kon beantwoorden dan gps-loze Francis), werden we begroet door het prachtige weer en het gezellige stadje Estartit. Hostal Santa Clara stond ons weer op te wachten. Meteen ontdekten we dat we ons Frans onder het stof moesten halen, want Engels bleek hier niet zo gekend te zijn. De kamerverdeling werd meteen gedaan; de 3 dames kregen een kamer met zeezicht, Francis en Jeroen kregen samen een ruime kamer en Andre koos ervoor om alleen te liggen. Bagage werd snel naar boven gebracht en het duikmateriaal verplaatst naar de duikbasis La Sirena, 50m verderop. Dan was het tijd voor een aperitiefje op een zonnig terrasje, waarna het 4gangen menu van de gastvrouw Carmen volgde. Na wat rust, een wandeling door de souvenirwinkeltjes en nog enkele drankjes was het weer tijd voor het avondmaal! Meteen werd ons duidelijk dat Francis geen dessert eter is en realiseerde we ons dat we helaas deze week niet gaan afvallen Duikdag 1:07:30 Vol spanning waren we al vroeg wakker en helemaal klaar om erin te vliegen, bij het klaarmaken zaten we echter wel met een technisch probleempje. Tanteke (Hilde) zat opgesloten in de badkamer. Hierbij konden we helaas onze slappe lach niet verbergen en belde Josiane Francis met veel gelach op. Nadat we even duidelijk moesten maken dat het geen grap was, kwam Francis to the rescue!!! Helaas voor tanteke had Francis geen superpowers! En nee Francis, er was ook geen raam in de badkamer van 2 vierkante meter. . . De man van Carmen kwam dan maar to the rescue!!! Door het gelach en geboenk hadden we echter onze buurman wakker gemaakt. Hij kwam even boos meedelen that ’there are people trying to sleep in here!’. Echter had hij de situatie al snel door en kon ook hij er mee lachen. 30 minuten later werd ze eindelijk bevrijd!! Alles uitgebreid gefilmden helemaal klaar voor de eerste duik!9u30 Na een goed ontbijt, vertrokken we enthousiast naar de duikbasis. Hier deden we ons voorverwarmd duikpak aan. De overige duikspullen werden naar de boot gebracht. Nu nog enkel een duikfles, opbouwen en we waren er klaar voor. De boot, La sirena III, vertrok voor de eerste duik naar de duikplek ‘Pedra de dieu’. Na een Briefing in het Engels werden de buddy paren gemaakt. Jeroen bleek geen fan te zijn van tunnels en werd gekoppeld aan Andre. Francis samen met Hilde gevolgd door Josiane en Laura.Eens in het water hadden we rond de -19m de tunnel gevonden, deze bleek erg donker te zijn in het begin maar kwam uiteindelijk uit op een prachtige blauwe licht inval met vele scholen van verschillende soortenvissen (zwartkopzeebrasem, regenbooglipvis, zwaluwstaartvis, een schorpioenvisje). Daarnaast had Hilde nog een verstopte octopus gespot. Het zicht kon blijkbaar toch nog beter volgens de kenners maar toch werd er meteen genoten van het prachtige koraal en de natuur onderwater. Na +/- 45min en 30 meter kwamen we weer samen op de boot. Andre en Jeroen bleken al meteen een murene te hebben gespot! Terug op de boot; onze spullen mochten blijven liggen want deze boot werd tevens voor de tweede duik gebruikt! Eens aan de duikbasis, gooiden we ons duikpak uit en hingen we deze in de droogkamer. Nu het zeer uitgebreide middagmaal en ons vervolgens weer klaarmaken voor de tweede duik! 14:30 Bij de tweede duik werd het tijd om de go-pro eens uit te testen! Na een titanic simulatie op de boot, werden we gebracht naar de duikplek ‘La Vaca’. Hier besloten we om allemaal samen te blijven en via de rand van het rif alles te gaan verkennen! Het zicht was een stuk beter dan de eerste duik. Opnieuw konden we een heleboel prachtige vissen aanschouwen, waaronder een murene en enkele reuze tandbaarzen. Het was een zalige duik van 39 minuten en 22 meter diep.De eerste duikdag zat er vervolgens op! Na de tweede duik werden de spullen gespoeld aan de handige spoel en droog cabine, de foto’s werden uitgebreid geanalyseerd, er werd gewandeld (en of zelfs gelopen !), gerust en genoten van een terrasje. Het 4 gangen menu van de gastvrouw viel vandaag zeer goed in de smaak. Uiteindelijk besloten Jeroen en Francis om na het avondmaal de Irish pub nog even op te zoeken voor het weer slaaptijd was. Duikdag 2:Na een goede nachtrust en een goed ontbijt kon de tweede duikdag beginnen. Om 9:30 stonden we weer klaar in ons duikpak aan la sirenaIII. Deze keer gingen we duiken op ‘El Dofi’. Na de briefing en de iets minder duidelijke buddy paren, doken we via een prachtige rotsenwand waarbij de mogelijkheid er was om 2 tunnels te betreden. Eén tunnel werd gekenmerkt door een dolfijn standbeeldje, kwestie even zeker zijn dat we de juiste nemen! Het was alvast weer een zalige duik met prachtige fauna en flora. In de duisternis van de grotten zaten reuze tandbaarsen, reuze schorpioenvissen en andere vissen verstopt. De stroming van de golven was ook onderwater voelbaar maar zorgde voor een zalig zinderend gevoel.Weer tijd om ons aan te sterken bij het zeer uitgebreid middagmaal. Het eten leek ons met de dag beter te worden.14:30 stonden we weer klaar, wel met een man minder. Jeroen besloot om toch even tot rust te komen. Deze keer gingen we naar de duikplek ‘Tasco Petit’. Dit zou de ideale plek zijn om veel vis te

Dag 1Het Wet Fun Diving avontuur begon met vroeg opstaan want we hadden een lange reis voor de boeg. Dit werd helaas al snel bevestigd door de files die we in Duitsland tegenkwamen, Duitsers zijn blijkbaar niet bang van wat wegenwerken.Na een 7-tal uren waren we dan toch aangekomen in Hemmoor. Inmiddels was iedereen wel wakker en de sfeer zat er al goed in. Tijd dan maar om ons basecamp op te bouwen! Tenten opzetten, dat ging bij sommigen al wat evidenter dan bij anderen. Mission accomplished, onze nederzetting was gereed. Na al dat harde werk hadden we wel wat erwtensoep van Francis verdiend. Buikje rond gegeten, die soep vulde goed! Veel tijd om dit te laten bezinken was er niet, iedereen stond namelijk te popelen om een eerste duik in Hemmoor te gaan doen. Het zicht was het complete tegenovergestelde van de erwtensoep, super helder en je kon hier wel de bodem zien. Duikers moeten goed eten, en ja hoor, we werden zelfs de hele reis culinair verwend! De eerste prijs voor originaliteit was ook al binnen want voor het avondeten werd de barbecue met de resterende druk in de flessen snel aangemaakt en de steaks goed gebakken. Meer moeite was er echter bij het ontkurken van de wijn, maar dat vond alleen Liesbet niet zo fijn! Het werd al snel donker en daardoor de perfecte gelegenheid voor een mooie nachtduik, die was door de vele lumen van de duiklampen goed vanaf einsteig 0 te volgen. Na de nachtduik werd de partytent opgezocht voor een voortzetting van een gezellige avond, die voor sommigen zelfs tot in de vroege uren duurde. Dag2Opstaan in Hemmoor was voor de meesten altijd een plezier, de enige die het wat moeilijker had was onze schone slaapster Aäron. Bart en zijn grote paella pan waren gelukkig onafscheidelijk en ook zijn spek en ei was om van te watertanden, uiteindelijk dacht Aäron hier hetzelfde over en besloot hij toch maar eens uit zijn tent te komen. Een stevig ontbijt kon iedereen goed gebruiken want er stonden weer 2 mooie duiken op het programma, einsteig 4A en einsteig 5. De weergoden waren ons nog goed gezind want het was een zonnige ochtend. Met einsteig 4A waagde iedereen zich wel op glad ijs, voornamelijk onze Duitse vriend Heiko had al snel door hoe glad houten trappen kunnen zijn, trappen 1 – Heiko 0. Gelukkig heeft hij die score daarna wel kunnen rechtzetten. Lunch bestond uit goulash en brood, niet mijn persoonlijke favoriet maar toch verrassend lekker, complimenten aan de chef! Namiddag werd einsteig 5 grondig verkend, hier was nog niemand van de club al geweest dus dit was voor iedereen nieuw terrein. Na de duik werden de barbecues weer aangemaakt en het barbecue vlees moest eraan geloven. En zoals elke avond hebben we er weer een gezellige lange avond van gemaakt, dit werd mede mogelijk gemaakt door de goede kaas en lekkere limoncello. Goede nachtrust gegarandeerd! Onze nederzetting leek ’s nachts wel getransformeerd te zijn in een grot vol met brommende beren die om het luidst waren aan het snurken. Dag 3Voorlaatste dag al, een aantal onder ons, waaronder ikzelf, waren al vroeg uit de veren om zich aan een early-morning-dive te wagen. Het vroeg opstaan wierp zijn vruchten af want we hebben niemand minder dan de beruchte paling van de Kreidesee ontmoet. Hij was ons echter te snel af om hem op foto vast te leggen. Zoals gewoonlijk was onze chef Bart ook al weer vroeg in de weer om opnieuw voor een lekker ontbijt te zorgen, spek en ei smaakt altijd. Na het ontbijt stond einsteig 4B op het programma. Dit was een minder diepe duik maar hier was wel wat te zien zoals autowrakken en een caravan. Voor mij een goed moment om mijn droogpak boven te halen.De duik was goed verlopen en ik was ook daarna wel blij met mijn droogpak, de weergoden waren ons vandaag iets minder gezind en het was pijpenstelen aan het regenen toen we uit het water kwamen. ’s middag aten we kippenbillen en rijst met currysaus. En hoewel de kip niet voor iedereen genoeg doorbakken was, heeft ook dit erg gesmaakt! Namiddag stond voor sommigen al de laatste duik op het programma. Niet iedereen ging op dezelfde locatie maar wij hebben een groepsduik met 6 personen gedaan vanaf einsteig 0, een zeer mooie duik waarop veel te zien was en ook het vliegtuig hebben we gevonden, weliswaar door de goede aanwijzingen van Michel. Het avondeten was wel het moment waarop velen hadden gewacht, alleen Davy misschien niet want die is niet zot van rijst. Bart ging zijn beroemde paella maken. De verwachtingen waren hoog maar het voldeed hier volledig aan! Davy en Anja gingen zich aan nog een nachtduik wagen en zijn weliswaar ook de paling nog tegengekomen. Ondertussen werd een grootschalige zoektocht opgezet naar de cocktailbar onder leiding van Liesbet, helaas hebben we deze uiteindelijk moeten staken vanwege het slechte weer. Net wanneer je denkt dat het allemaal niet gekker kon worden, haalde Roy zijn ‘Toes of Satan’ naar boven. Misschien even verduidelijken, dit is een zeer pikante lolly met een waarde van maar liefst 9 miljoen op de schaal van Scoville welke je 5 minuten in je mond hoort te houden, kan al tellen! Pieter, Aäron en Roy waren de 3 uitverkorenen maar de heren grepen al na ongeveer 1’50” naar de melk. Tom bleek hier achteraf wat meer ervaring mee te hebben en hield deze 4 minuten in zijn mond alvorens een traantje weg te pinken en ook de melk zijn werk liet doen. Dag 4Helaas! Ook aan alle mooie reizen komt een einde. Zondag moesten we alleen nog opruimen en terug naar België rijden. Het was een heftige laatste avond, maar wel een mooie afsluiter van een geweldige duikuitstap. Francis, bedankt voor de goede zorgen en organisatie! Auf Wiedersehen Kreidesee!

Het is maandag 1 oktober. 7:00u staat er te lezen op de klok. De wekker is zoals elke morgen weer begonnen met zijn klaaggezangen. Ik moet dat duivels ding echt eens mee duiken nemen en laten genieten van de squeez op 40m diepte bedenk ik me terwijl ik met gesloten ogen op de tast probeer om dat veel te kleine snooze knopje te vinden. Mijn hart slaat meteen een slag over. DUIKEN. Vrijdagavond trekken we naar Duitsland. Weer een weekendje weg met de duikclub. De ervaring heeft me geleerd dat dit, zelfs als minder fanatieke duikster, steeds weekendjes zijn voor in de geschiedenisboeken. Met de geur van koffie (wel geen filter 4 helaas) en die geschiedenisboeken in het achterhoofd slaag ik er in om mijn benen uit bed te gooien en dat ochtendhumeur te onderdrukken. Dat die werkweek maar snel gepasseerd is. Naarmate de week vorderde, verschijnen her en der in huis: opladende duiklampen, gewaxte droogpakken en gewassen onderpakken. Er is iets op til, en dat was voel- en zichtbaar in het volledige huis. Niet alleen bij mij thuis voel ik aan dat er iets te gebeuren stond. Op Facebook zie ik enriched-air diver cursussen verschijnen. En ik besef, dat gaat me een goed en vruchtbaar weekendje worden.Daar is die verdomde wekker weer. Maar vandaag hoor ik de positieve tonen van het wekker geluid, die op andere dagen ver zoek leek te zijn, wel. Het is vrijdag 5 oktober. Vanavond trekken we richting Messinghausen. Kriebels in de buik. Als die minder fanatieke duikster blijft het toch altijd weer spannend. Ik werk me door de werkdag en om 17u begin ik snel snel alles in de auto, die elke keer kleiner lijkt te worden, te gooien. Want ondanks de goede voorbereidingen heb je toch altijd net wat meer werk met inladen dan je denkt. Een kapotte vin gebied me nog snel hallo te zeggen bij Guy en Frans in Genk. Daar sta ik da. In de winkel. Na te denken over wat ik weer allemaal vergeten ben thuis. Francis staat me op te wachten aan “ons” zwembad. Tijd om terug naar huis te rijden is er niet. Dan hoop ik maar dat het thermisch ondergoed samen met de sokken en de gesmeerde sandwichen hun feestje filmen met de drone die samen achter bleven op het aanrecht. Dan heb ik er toch nog iets aan maandag. 18:17u. (Stiptheid is niet de sterkste kant van onze duikers) met 2 auto’s beginnen we aan de niet zo grote oversteek. De derde auto, het beest van Anja en Aaron, is al op weg. De vierde auto zet binnen enkele uren de achtervolging in. We moeten files, rode lichten en berg weggetjes trotseren om 4u later te arriveren op onze slaapplaats. Onze slaapplaatswaar ze 8 gasten verwachten. En geen 11 luidruchtige duikers. Dus moeten we als echte James Bond-ers (en Bond girls) 3 mensen en enkele opblaasmatrassen (die nog roken naar deOostenrijkse camping-grond) binnensmokkelen door het raam. (Dit klinkt vast stoerder en heldhaftiger dan het echt was, maar kom wat is een mens zonder wat gezonde verbeelding).Nadat iedereen geïnstalleerd was zetten we ons gezamenlijk samen rond de tafel in ons basecamp. Met een wijntje in één hand en een pannenkoek in de andere. Met de nodige hoeveelheid toegevoegde rook in de kamer zou dit moment zo kunnen doorgaan voor één of andere maffiafilm. Moesten de fluisterende gesprekken niet gaan over worstjes en velletjes, over baarzen en een kunstgebit. Fluisterend, want de flessen wijn en bier die deze eerste avond reeds sneuvelen zorgen ervoor dat er blijkbaar een groot compassie-gevoel ontstaat voor onze stemloze Anja. Naarmate de avond vordert, naarmate de lege flessen opstapelen en om (weeral) ruzie met Duitse buren te vermijden werden we door Herr Heiko van zijn sofa gestuurd, richting bed/opblaasmatras/sofa. Geen tsjilpende vogeltjes, geen knappe prins die me wakker komt kussen maar gelukkig ook geen wekker. Het is zaterdag 6 oktober. Gestommel in de keuken, geur van spek, koffie. Aaaah. Opstaan gebeurd nog steeds niet met de grootste overgave maar het lijkt draaglijker dan andere dagen. Als zelfs A-a-ron eruit kan om 8u, kan en zal ik echt niet onderdoen. Lekkere eitjes van Michel, vers afgebakken broodjes, geurend spek dat recht uit de pan op mijn bord glijdt en een grote kop koffie later, hijs ik me dan maar in warmere sokken en een extra t-shirtje om me dadelijk te behoeden voor het koude water (Géén thermisch ondergoed dus vermits dat thuis op het aanrecht zijn eigen feestje houdt). Ik hijs ook een flinke lepel choco op mijn broodje om me te behoeden voor de honger vanmiddag. En dat doen we alle 11. Totdat we allemaal klaar zijn. Klaar zijn om Messinghausen te tonen wat voor een mega goede instructeurs wij allemaal gehad hebben, om Messinghausen te tonen hoe we gezwind en sierlijk (de één al wat sierlijker dan de ander) door het water glijden. De duikbasis vinden we tussen de avontuurlijk stoeiende koeien rond de 10km en 42km(afhankelijk van de auto en chauffeur) van onze slaapplaats. We komen meteen in contact met de Duitse grundlichkeit en worden gevraagd duikboekjes boven te halen, materiaal te tonen, buddy’s aan te duiden,… Na al die administratieve rompslomp valt de rust over me heen. Wat een prachtig uitzicht, en wat een prachtig vooruitzicht. Smurfenblauw water, prachtige zonnestralen die ik zie breken door het wateroppervlak en daarenboven amper een handvol duikers. We krijgen een korte maar bondige Duitse briefing van de put. Ik pik op dat er links rotsen in de zon liggen, rechts iets op de bodem ligt en er ook nog iets met een straat is…(note to self: mijn leerkracht Duits heeft er echt niets van gebakken). Toch maar even navraag doen bij Anja en Heiko die de Duitse taal duidelijk veel beter beheersen. Met als besluit: Dit wordt echt een toppertje! Al trappelend begin ik op te bouwen tussen het stof en de keien op de parking en tegelijkertijd worden onze Chinese vrijwilligers Davy en Michel aangewezen om onze uitrusting alvast richtingwateroppervlak te

Dinsdag 14 augustus was het eindelijk zover: we vertrokken op kampeervakantie naar Oostenrijk. Een camionette vertrok ’s morgens, de rest sprak om 21u af bij Francis thuis. Toen we daar aankwamen, schrok ik van de enorme hoeveelheid spullen die mee moesten. Hoe konden we dat allemaal meekrijgen zonder vrachtwagen, vroeg ik me af. Het lukte toch, en rond 22u vertrokken we, met 2 camionettes en 1 auto, klaar voor een reis van zo’n 900 km. Nadat iedereen gearriveerd was, begonnen we aan de opbouw van onze tenten. Vervolgens genoten we van een lekker ontbijt. Jammer genoeg zonder koffie, aangezien het koffiezetapparaat tijdens de opbouw gesneuveld is. Na de afwas, was het tijd voor onze eerste duik in de Grundlsee, vlakbij de camping. Nog voordat we onder water gingen, kwamen de vissen al op ons af. Vooral in het ondiepere water was er veel vis te zien. Op diepte zagen we geen enkele vis, enkel een gezonken kano. Hoewel het vrij donker was, was het zicht wel stukken beter. Na de heerlijke goulash van Francis, besloot het merendeel van de groep dat het tijd was voor een middagdutje. ’s Avonds volgde er immers nog een nachtduik en de eerste barbecue. Op de tweede dag van de duikvakantie liep de wekker vroeg af. We gingen naar het Alphenaquarium/Groblsee, op zo’n 2u rijden van onze camping. Dit is een ondiepe kunstmatig aangelegde duikstek/-vijver, waarin beelden werden geplaatst en waar ook veel vis te vinden was. Jammer genoeg was het niet onze geluksdag. Onderweg viel Ron’s Volkswagen T4 camionette, die nochtans niet kapot te krijgen is, in panne. Alsof dat nog niet genoeg was, bleek dat er iets mis was met de elektriciteit op de duikplaats. Gevolg: zowel de compressor als het koffiezetmachine werkten niet. Weer geen koffie. Sommigen onder ons konden gelukkig al duiken. 150-100 bar is in ondiep water voldoende om een duik te doen, met 40 bar is het helaas niet de moeite om je duikuitrusting aan te trekken. Uiteindelijk is het elektriciteitsprobleem opgelost geraakt, waardoor iedereen is kunnen gaan duiken. Het was een mooie duik: er waren veel beelden geplaatst en de vissen kwamen nieuwsgierig op je af. Zelfs de Oostenrijkse versie van Kevin de Minion uit Panheel was aanwezig. Het was echter vrij klein, waardoor we na de lunch terug vertrokken zijn. Na het overlijden van ons eerste koffiezetapparaat zijn Andy, Hanne, Laura, Roy en ik op zoek gegaan naar een nieuwe in de plaatselijke Media Markt. Francis’ instructies waren duidelijk: filter 4 en minstens 14 tassen per keer. Daar stonden we dan, tussen alle moderne koffiezetapparaten van tegenwoordig, en niemand die deftig Duits sprak. Missie geslaagd, en na een welverdiende tussenstop in de McDonalds trokken we trots terug met ons nieuwe koffiezetapparaat. De anderen waren ondertussen terug naar de camping, Francis ging naar Ron en zijn bus in de garage. Ron kreeg een oranje vervangwagen mee en kon de ochtend nadien zijn bus al terug gaan halen. Eind goed, al goed. ’s Avonds praatten we na over de dag, en genoten we in afwachting van de barbecue van de heerlijke Italiaanse kaas en been hesp die we van onze voorzitter kregen. Duikmessen zijn niet enkel goed om touw, net e.d. mee door te snijden, ook kaas en hesp gaat prima. Nadat iedereen gesmuld had van de barbecue gebeurde er nog een nachtduik, en speelden we spelletjes. Er was keuze tussen poker en het spel “regenwormen” dat Pieter bij had. Pieter, Erik, Hanne, Roy, Jeroen en ik waagden ons hieraan. “Erik, doe rustig” werd er verschillende keren geroepen, helaas zonder succes. Erik deed niet rustig en won alle spelletjes. Gelukkig was er voor de verliezers genoeg bier, wijn en limoncello om het verlies weg te spoelen. Naar goede gewoonte werden we op zaterdag gewekt door de geur van versgebakken eitjes met spek. Vandaag stonden er duiken in de Grundlsee gepland. Tussen de (Oost-Indische kippen-)soep en de patatten (met barbecue) door leerde Francis zelfs werken met de smartphone van Bart. Deze primeur moest natuurlijk vastgelegd worden op camera en mag niet ontbreken in dit verslag. Na de overheerlijke soep van Francis was het tijd voor de volgende activiteit. We hadden de keuze tussen duiken en varen met een kano/trapboot. Zelf heb ik voor varen gekozen. Onze vloot bestond uit 2 trapboten en één kano. Na een poosje varen en meerdere aanvallen door de kano van Erik en Ron vonden we een stukje strand waar we stopten voor een zwempauze. We maakten nog een groepsfoto op de steiger, die begon te zinken door ons gewicht. Een logisch gevolg van het vele lekkere eten en drinken op de camping. Onderweg kwamen we de duikers tegen, die na hun duik eveneens even gingen zwemmen. We hoorden dat sommigen tot 42 meter diepte gingen, daar had ik eigenlijk ook wel bij willen zijn. ’s Avonds was er opnieuw een lekkere barbecue voorzien, en praatten we na over de leuke dag. Die avond stond er opnieuw een nachtduik gepland, die ik deze keer zelf ook mee heb gedaan. We deden geen diepe duik, waardoor we veel vis zagen, waaronder tientallen aalrutten en zelfs een grote snoek. De rest van de groep maakte een nachtwandeling en ging nachtzwemmen vlakbij de camping. Onze laatste duikdag zou een actieve dag worden. Na het ontbijt vertrokken we naar de Traun. Er stonden 2 duiken gepland, waaronder één stromingsduik. Omdat er veel interesse was, besloten we voor de afwisseling ook een snorkel tocht te doen. De eerste duik was gemakkelijk: we moesten gewoon rond een eiland duiken. Toch speelden Bart en ik het klaar om van onze route af te wijken. We kwamen uit bij een ander eilandje, waar een ouderkoppel aan het skinny dippen was. Oeps… Dat is eens iets anders dan vissen of voorwerpen/beelden tegenkomen tijdens een duik. Achteraf bleek dat we niet het enige buddyteam waren dat afgeweken was en het koppel had gespot. Daarna was het tijd voor de snorkel tocht. Ik vroeg me af waarom we een gids mee kregen. We zijn duikers, en

Helaas schieten woorden vaak te kort bij het weergeven van ervaringen, maar we gaan dus toch een poging wagen! Zaterdag kregen we omstreeks 15u30 namelijk de befaamde SMS: “Het gaat door. 19u30 samenkomst aan de Kimpel.” Alles stond meteen in rep en roer, want ondanks alle voorbereidingen (het klaarleggen van ons materiaal, het opladen van de duiklampen, meenemen van extra lood, het vullen van de flessen etc.) schiet er op zulke momenten toch een lichte paniek door je heen. “We zijn toch zeker niets vergeten he?” was de hoofdvraag van onze bezigheden. Braaf hebben we alles in de auto geladen, een hapje gegeten en de minuten afgeteld tot het tijd was om de auto in te stappen. Zenuwmeter: Nul. Gelukkig nog geen zenuwen te bekennen. De weg naar Nieuwpoort ging vrij vlot met hier en daar een lichte file. Gelukkig was er van haast geen sprake. Onze bestemming ‘de Divestar’ vertrok pas om half vier ’s nachts. Een uurtje later dan voorzien aan komen waaien, was dus geen probleem. Rond 21u was onze groep dan toch voltallig. Via de lift hebben we alle duikspullen tot de boot gekregen zonder ongelukken. Het kiezen van een bed ging ook vlotjes. Na een beetje geïnstalleerd te raken, besloten we Nieuwpoort nog even in te wandelen voor een zeer belangrijk aspect van het duiken. Hydratatie. Zenuwmeter: Twee. Vooral omdat iedereen de hele tijd vraagt of ik al zenuwen heb voor mijn eerstenoordzeeduik. Terug bij de boot aangekomen zijn we in onze prachtige kamertjes kunnen kruipen en hebben we onze ogen in voorbereiding laten rusten. Half vier ’s nachts werd mijn (sowieso lichte slaap) onderbroken door het ronken van een opstartende boot. Yves heeft zijn weerstation geraadpleegd en beslist om uit te varen.Het ritme van de boot bedraagt exact het correcte volume om mij wakker genoeg te houden. Een heel aantal vragen beginnen door mijn hoofd te spoken. Nu kan ik niet meer terug. Die geplande Noordzee duiken gaan dus wel degelijk gebeuren en het vasteland is vanaf dit moment geen optie meer. Slik. Zenuwmeter: Negen. Doemscenario’s alom. Heb ik mijn fles wel goed genoeg vastgebonden? Is mijn fles nu niet over het dek heen en weer aan het rollen? Heb ik wel genoeg lood bij? Zouden mijn lampen niet per ongeluk nog aanstaan? Wat gaat die befaamde stroming geven? Na een licht slaapje, tijd om daadwerkelijk op te staan. Het is zes uur en de eersten van onze bende staan al op het dek, de rest volgt gestaag. Blijkbaar ben ik niet de enige die wat last heeft van het schommelen op de boot. Francis heeft ook een beetje last. Ik ben verbaasd, maar besef dat een leven ‘onder water’ je niet kan voorbereiden voor een leven ‘op het water’. Pieter is even superman door genoeg reispilletjes bij te hebben voor het volledig reisgezelschap. Aäron ligt naar goede gewoonte tot de laatste minuut in bed en sluit de rangen om zeven uur. Een heerlijk ontbijt met vers afgebakken broodjes bereidt ons voor op het water. We worden om kwart over zeven gebriefd en mogen ons klaarmaken voor de eerste duik! Zenuwmeter: Eén. Ik ben op dit moment meer bezig met zeeziek zijn. Geen zenuwen meer voor de duik. Via de lift springen we in het water en zwemmen tot de boei. En dan het moment. Groene zee overal. Een dunne lijn waar iedereen naar omlaag gaat tegen sneltempo. Het wrak X ligt ongeveer X meter diep en is gezonken in de tweede wereldoorlog. Eerlijk gezegd: het is veel groter dan ik me had voorgesteld. Vissen zwemmen aan ons voorbij en overal zien we krabben en anemonen. Mijn zeeziekte is totaal voorbij (waren het dan toch zenuwen of zijn Pieter zijn pilletjes effectief aan het werken?) en ik geniet van het uitzicht, het leven en de andere duikers bezig te zien. We gaan terug naar boven via het touw. Wat hebben we een korte bodemtijd gehad! Davy had gelijk: Nitrox is inderdaad handig om hier langer te genieten van al dat moois. Zenuwmeter: Nul. Gewoon genieten. Eenmaal boven is schipper Yves de Divestar rond aan het varen om overal verspreide duikers op te pikken. Boeien markeren de verschillende groepjes. We wachten geduldig op onze beurt. En dan komt het moment suprème. Er is een lift. Hoe zalig is dat! Niet naar boven klauteren met al dat zware materiaal, maar gewoon op het platform gaan staan en Anja duwt op een knopje. Voor ik het doorheb sta ik al op de boot en helpt iemand me mijn vinnen uitdoen. Op de boot wacht Eric me met een brede smile op: “En? Hoe is het meegevallen?” Zenuwmeter: Vier. Hoe is dat allemaal zo snel gegaan? Zit de eerste duik er echt al op? Tussen de duiken worden we verwend met een lekker bord spaghetti. We hebben zes uur de tijd tot de volgende kentering. Op de Noordzee is de stroming het minste op de kentering tussen eb en vloed, waardoor er rond dit tijdstip het meeste gedoken wordt. We genieten van het prachtige weer (gek, maar pas op dat moment valt het me echt op) en liggen allemaal boven op het dek in het zonnetje. We lachen, drinken samen wat en delen onze ervaringen over de eerste duik. De drone wordt uitgehaald om ook wat foto’s te trekken boven water. We mogen blij meedelen dat hij deze ervaring heeft overleefd na een korte botsing met het dek. Rond half 3 worden we opnieuw in het water verwacht. De Peppinella is ons volgend wrak om te bezoeken. Yves brieft kort over het verleden van het schip, de ligging en het feit dat dit schip gebroken op de zeebodem ligt. Zenuwmeter: Vijf. Eindelijk terug het water in. Gezonde spanning! Opnieuw volgen we de lijn naar beneden. Het schip zelf is deze keer bijna een bloemenveld. Overal anemonen in maagdelijk witte en zachte perzikkleurige tinten. Het is een feest voor het oog. Dit wrak is in mijn ogen nog mooier dan het andere, net door al deze broze planten.

Woord vooraf: Deze reis werd georganiseerd door Francis Vanbrabant, Instructeur en secretaris van onze club ‘Wet Fun Diving’. Met oog voor prijs/kwaliteit en maximum aan duiken. Deze duiken werden ingepland door Pieter Schroeders, Instructeur en matriaalmeester van onze club. Beide heren hebben veel ervaring in het duikgebeuren en zijn veruit in hun opzet geslaagd om de Oostenrijkreis tot een goed einde te brengen. Zowel het duiken, als het eten, drank, locatie en planning was perfect in alle opzichten. Vermoeiend was hij wel, maar een duiker is nu eenmaal niet gemaakt om te luieren. De reis. Vrijdag 11 augustus: We verzamelden met een groep van 12 personen om 21.00 uur in Eigenbilzen, om ter plaatse gezamenlijk te vertrekken. Welgeteld 826 km oftewel 8 uur en 36 minuten stond ons voor de boeg. We vertrokken gezamenlijk, maar hadden afgesproken dat iedereen zijn eigen tempo zou aanhouden. Zo kon iedereen bepalen hoe hij of zij de rit spendeert. Zaterdag 12 augustus: Na de lange rit en nodige (slaap)pauzes, kwamen we uiteindelijk om 09.00 uur toch aan op de camping in Seefeld te Attersee. Daar werd onze hoofdtent waar we samenkomen om te eten, drinken en gezellig te praten over het duikgebeuren, opgesteld. De camping werd verkend, het water werd gekeurd en de eerste pintjes werden koud gezet. Rond 11.00 uur zijn we gezamenlijk begonnen aan onze opstelling. We konden immers niet veel langer wachten tot we eindelijk in het bergmeer konden duiken, wat op een hoogte van 467 meter ligt. Dit wordt volgens de PADI-normen aanschouwd als Bermeerduiken ‘300-3000 meter’. Tijdens onze eerste duik was het zicht wat aan de mindere kant. Een variatie van 2-5 meter is ruim voldoende voor een duik in België, maar van een bergmeer had ik meer verwacht. Toen we uit het water kwamen en met groep duikers uit Antwerpen hadden gesproken, werd ons verteld dat het slechte zicht te maken had met de stormen die er hadden gewoed, een week voor onze aankomst. Na het opzetten van onze tenten, rond 13.00 uur. Hebben we een platte rust gehouden van 3 uur. Hierna werd er nog een kleine maaltijd, soep, voorzien en werd de opstelling voor duik 2 al voorbereid. Ditmaal een nachtduik. Tijdens een nachtduik zie je meer roofdieren, zoals snoek en baars, tevoorschijn komen. Maar ook paling vindt zijn weg in het donker tussen de planten en hier in Oostenrijk was het niet veel anders. Na onze nachtduik, werden we rijkelijk onthaald met een bbq. Nu konden we eindelijk eens genieten van een welverdiende ontspanning met een frisse bok en een bord vol lekkers. Muziekje erbij, een tof gezelschap en verhalen vol levenswijsheden, zorgden dat het een zeer leutige avond werd tot in de late uurtjes. Aantal duiken: 2Zicht: 2-5 meter ‘varieert afhankelijk van diepte’Temperatuur: 0-5 meter: 20 graden 5-16 meter 13 graden 16 meter en dieper: 7 graden Zondag 13 augustus: Om 8.30 uur werd ik gewekt door het enthousiasme van aanwezige collega duikers. De geur van spek, eieren en koffie bracht me aan de ontbijttafel. Eenmaal gevuld en voldaan, werd er een briefing gegeven voor de duiklocatie en bezienswaardigheden. De flessen nog vullen, inladen en weg waren we. 12 km verderop, naast de weg aan de Attersee, had je een stoppunt. Hier kon je bijna rechtstreeks het water in gaan via een trapje. Een plateau en een oude schoolbank, zorgden hier voor de schutting van de baarsen en snoeken. Veel leven dus met een interessante bodem. Na deze duik werd er ’s middags eten gemaakt. Ook een tweede briefing over de volgende duik kwam nadien aan de orde. De volgende duik werd gedaan nabij het duikcenter ‘Nautilus’. Hier had je een gemakkelijke ingang door middel van trapjes. Ook hier was veel te zien. Een oude motor, een plezier yacht en een plastieken ijsbeer op -20 meter. Tussen de planten vond je dan weer grote baarsen en een voltallig aantal snoeken. ’s Avonds werd er gezorgd voor een BBQ en werd er met zijn alle gepraat over onze duikervaringen. Ook werd er gefilosofeerd over het leven op aarde en hoe groot de kosmos moet zijn. Tot we zelf naar boven keken en de melkweg zagen. Toen hebben we besloten ons drankje mee te nemen en even op de steiger te liggen om daar naar de vallende sterren te kijken en zo onze mooie zondag af te sluiten. Aantal duiken: 2Zicht: 2-5 meter ‘varieert afhankelijk van diepte’Temperatuur:0-5 meter 20 graden5-16 meter 13 graden16 meter en dieper: 7 graden Maandag 14 augustus: Vandaag was het de moment suprème. De dag waar we allemaal op hebben gewacht. Want ‘s morgens om 08.30 vertrokken we richting Viecht om de Traunfall te doen. De Traunfall is een stromingsduik in een rivier met kraakhelder water. Bij de aankomst werden we hartelijk ontvangen door een typische Oostenrijker, die in zijn leven al heel wat worst met bier had geconsumeerd. Deze man was de eigenaar van de top activiteit en deed dus ook de briefing van de Traunfall stromingsduik. Omdat we met een groep fervente duikerswaren, hadden we geen bijkomende snorkel opleiding nodig om de activiteit te mogen doen. De Traunfall zelf werd begeleid door één van de zonen van de eigenaar. Een jonge knaap met oog voor veiligheid en plezier. We werden naar een plaats begeleid, waar we via een rotsenformatie in een diep gedeelte van de Traun konden springen. Terwijl iedereen erin sprong, heb ik de kans genomen om met een drone prachtige sfeerbeelden te maken van het gebeuren. Je springt niet elke dag in een rivier van 6 meter hoogte. Tijdens de stromingsduik hebben we de vissen proberen te tellen, maar vis dat varieert van de kleinste baarzen tot de grootste snoeken en van de snelste forel tot de enorm zeldzame aalruttes, valt niet te tellen. Naast een ontelbare hoeveelheid aan vis, was er dus een enorme variatie aan vis te bezichtigen. De stromingen waren snel, de duiken wild en de duikers robuust. Dus na 2 uur 30 minuten werden we opgehaald door het busje van de organisatie. We