Het is maandag 1 oktober. 7:00u staat er te lezen op de klok. De wekker is zoals elke morgen weer begonnen met zijn klaaggezangen. Ik moet dat duivels ding echt eens mee duiken nemen en laten genieten van de squeez op 40m diepte bedenk ik me terwijl ik met gesloten ogen op de tast probeer om dat veel te kleine snooze knopje te vinden. Mijn hart slaat meteen een slag over. DUIKEN. Vrijdagavond trekken we naar Duitsland. Weer een weekendje weg met de duikclub. De ervaring heeft me geleerd dat dit, zelfs als minder fanatieke duikster, steeds weekendjes zijn voor in de geschiedenisboeken. Met de geur van koffie (wel geen filter 4 helaas) en die geschiedenisboeken in het achterhoofd slaag ik er in om mijn benen uit bed te gooien en dat ochtendhumeur te onderdrukken. Dat die werkweek maar snel gepasseerd is.
Naarmate de week vorderde, verschijnen her en der in huis: opladende duiklampen, gewaxte droogpakken en gewassen onderpakken. Er is iets op til, en dat was voel- en zichtbaar in het volledige huis. Niet alleen bij mij thuis voel ik aan dat er iets te gebeuren stond. Op Facebook zie ik enriched-air diver cursussen verschijnen. En ik besef, dat gaat me een goed en vruchtbaar weekendje worden.
Daar is die verdomde wekker weer. Maar vandaag hoor ik de positieve tonen van het wekker geluid, die op andere dagen ver zoek leek te zijn, wel. Het is vrijdag 5 oktober. Vanavond trekken we richting Messinghausen. Kriebels in de buik. Als die minder fanatieke duikster blijft het toch altijd weer spannend. Ik werk me door de werkdag en om 17u begin ik snel snel alles in de auto, die elke keer kleiner lijkt te worden, te gooien. Want ondanks de goede voorbereidingen heb je toch altijd net wat meer werk met inladen dan je denkt. Een kapotte vin gebied me nog snel hallo te zeggen bij Guy en Frans in Genk. Daar sta ik da. In de winkel. Na te denken over wat ik weer allemaal vergeten ben thuis. Francis staat me op te wachten aan “ons” zwembad. Tijd om terug naar huis te rijden is er niet. Dan hoop ik maar dat het thermisch ondergoed samen met de sokken en de gesmeerde sandwichen hun feestje filmen met de drone die samen achter bleven op het aanrecht. Dan heb ik er toch nog iets aan maandag.
18:17u. (Stiptheid is niet de sterkste kant van onze duikers) met 2 auto’s beginnen we aan de niet zo grote oversteek. De derde auto, het beest van Anja en Aaron, is al op weg. De vierde auto zet binnen enkele uren de achtervolging in. We moeten files, rode lichten en berg weggetjes trotseren om 4u later te arriveren op onze slaapplaats. Onze slaapplaatswaar ze 8 gasten verwachten. En geen 11 luidruchtige duikers. Dus moeten we als echte James Bond-ers (en Bond girls) 3 mensen en enkele opblaasmatrassen (die nog roken naar deOostenrijkse camping-grond) binnensmokkelen door het raam. (Dit klinkt vast stoerder en heldhaftiger dan het echt was, maar kom wat is een mens zonder wat gezonde verbeelding).
Nadat iedereen geïnstalleerd was zetten we ons gezamenlijk samen rond de tafel in ons basecamp. Met een wijntje in één hand en een pannenkoek in de andere. Met de nodige hoeveelheid toegevoegde rook in de kamer zou dit moment zo kunnen doorgaan voor één of andere maffiafilm. Moesten de fluisterende gesprekken niet gaan over worstjes en velletjes, over baarzen en een kunstgebit. Fluisterend, want de flessen wijn en bier die deze eerste avond reeds sneuvelen zorgen ervoor dat er blijkbaar een groot compassie-gevoel ontstaat voor onze stemloze Anja. Naarmate de avond vordert, naarmate de lege flessen opstapelen en om (weeral) ruzie met Duitse buren te vermijden werden we door Herr Heiko van zijn sofa gestuurd, richting bed/opblaasmatras/sofa.
Geen tsjilpende vogeltjes, geen knappe prins die me wakker komt kussen maar gelukkig ook geen wekker. Het is zaterdag 6 oktober. Gestommel in de keuken, geur van spek, koffie. Aaaah. Opstaan gebeurd nog steeds niet met de grootste overgave maar het lijkt draaglijker dan andere dagen. Als zelfs A-a-ron eruit kan om 8u, kan en zal ik echt niet onderdoen. Lekkere eitjes van Michel, vers afgebakken broodjes, geurend spek dat recht uit de pan op mijn bord glijdt en een grote kop koffie later, hijs ik me dan maar in warmere sokken en een extra t-shirtje om me dadelijk te behoeden voor het koude water (Géén thermisch ondergoed dus vermits dat thuis op het aanrecht zijn eigen feestje houdt). Ik hijs ook een flinke lepel choco op mijn broodje om me te behoeden voor de honger vanmiddag. En dat doen we alle 11. Totdat we allemaal klaar zijn. Klaar zijn om Messinghausen te tonen wat voor een mega goede instructeurs wij allemaal gehad hebben, om Messinghausen te tonen hoe we gezwind en sierlijk (de één al wat sierlijker dan de ander) door het water glijden.
De duikbasis vinden we tussen de avontuurlijk stoeiende koeien rond de 10km en 42km(afhankelijk van de auto en chauffeur) van onze slaapplaats. We komen meteen in contact met de Duitse grundlichkeit en worden gevraagd duikboekjes boven te halen, materiaal te tonen, buddy’s aan te duiden,… Na al die administratieve rompslomp valt de rust over me heen. Wat een prachtig uitzicht, en wat een prachtig vooruitzicht. Smurfenblauw water, prachtige zonnestralen die ik zie breken door het wateroppervlak en daarenboven amper een handvol duikers. We krijgen een korte maar bondige Duitse briefing van de put. Ik pik op dat er links rotsen in de zon liggen, rechts iets op de bodem ligt en er ook nog iets met een straat is…(note to self: mijn leerkracht Duits heeft er echt niets van gebakken). Toch maar even navraag doen bij Anja en Heiko die de Duitse taal duidelijk veel beter beheersen. Met als besluit: Dit wordt echt een toppertje!
Al trappelend begin ik op te bouwen tussen het stof en de keien op de parking en tegelijkertijd worden onze Chinese vrijwilligers Davy en Michel aangewezen om onze uitrusting alvast richtingwateroppervlak te hobbelen. Na het nodige kunst en vliegwerk (je kent het heus wel) zijn we allemaal in ons duikpak geraakt, het overgrote deel in droogpak (het water zou immers maar tussen de 14-4 graden warm zijn) Michel, onze echte Rambo, duikt nat (Respect!). Klaar voor de grote afdaling. Neen niet die afdaling onder water. De afdaling naar de put. Alle elf zijn we zwetend in dat duikpak, in full slow motion style al waggelend (ook dat gevoel ken je heus wel) de berg af aan het wandelen. Vinnen worden bijna vergeten, kappen worden vergeten, brillen worden vergeten,… onze duikclub heeft echt een hoop vergeetachtige mensen bij mekaar bedenk ik me net.
Ik zwaai onze nitrox duikers in opleiding, Liesbet, Michel en Roy uit en zij vertrekken samen met Aaron voor een rondje in de steengroeve. Onze Side-mounters besluiten de afspiegeling van de zon op de rotswand te observeren, kortom iedereen steekt zijn hoofd onder water en ziet dat het water inderdaad zo helder is als het op afstand leek. Prachtig zicht, tropisch water waardig maar dan meteen iets minder hoge temperatuur en iets minder vis. Hier komen we zeker terug. Er worden zalige duiken gemaakt tussen 5(oeps), 40 en 70 min. De ene komt dus al iets sneller boven water dan de andere. Maar we genieten rond de middag samen van onze gesmeerde lunch (voor zij die deze niet vergeten waren) en de culinair hoogstaande bockwurst onder het toezicht van de lang verloren tweelingbroer van Francis (Die helaas voor Liesbet geen poes was). Zo hebben onze nitrox-duikers ook weer de tijd om hun zuurstof gehalte op peil te krijgen. (voor de exacte uitleg verwijs ik u graag door naar de powerpoint van de croestructeur).
Een tweede duik kan voor het overgrote deel van de groep niet ontbreken. De zoektocht naar de bus, boot, container en plexiglazen buizen wordt opnieuw ingezet. Opnieuw 70min later zitten we samen na te keuvelen met een Duits biertje. En toasten we op onze nieuwe gecertificeerde nitrox-duikers! (Nogmaals proficiat!) We zijn naar goede gewoonte weer de gezelligste mensen op de duiklocatie en we blijven tot de Duitsers ons buiten gooien en de poort achter ons sluiten. Onze flessen achterlatend want morgen staat er opnieuw een dag duiken gepland in dit helder blauw water. Helder blauw dat naar horen zeggen in de winterNOG helderder zou zijn.
Ondertussen produceert mijn maag al enkele uren de geluiden van een volwassen potvis. Zeker omdat ik in mijn onderbewustzijn al weet dat er nu steak op het menu staat. Nuja nu… heldhaftige daden zijn eerst nodig voor dit voedsel. Expeditie Robinson is er niets tegen. Drones worden bovengehaald, vingers worden opgeofferd, Francis en Robben moeten samen in bad kruipen onder het toeziend oog van Anja, Heiko neemt het vuur over en krijgt de zware oertaak om iedereen te voorzien van een perfect gebakken medium-rare. Davy wordt gepromoveerd tot frietman en ik krijg de zeer vermoeiende taak om maiskolven te aaien. De overige mensen kijken toe als waren leeuwen in de jungle en bereiden de eilandraad alvast voor met de nodige wijsheden (al dan niet ondersteund door een bepaald alcoholpercentage).
Klinkt bij nader inzien inderdaad allemaal erg vreemd, maar zij die de duikvakanties kennen weten hoe we elke keer als een echte roedel samenwerken en zien dat ook onze zwakste schakels voorzien worden van de nodige proteïne en voedingswaardes. Ook afwassen en afruimen gebeurd tot mijn verbazing ook steeds weer spontaan en al snel kan iedereen zich neerploffen in een zetel of stoel en beginnen te contempleren over de afgelopen en komende dag.
Her en der worden tips uitgewisseld over ademhaling, duiklocaties, het zuiver maken van jackets, etc. Stilaan voel ik de sfeer omslaan en luchtiger worden. De groep splitst zich op in twee kampen. De eilandraad op kamp terras zet zich verder. Ik distantieer me bewust van deze groep omdat de technische, door rum geleide, duikwijsheden even onverstaanbaar blijken als de Duitse taal voor deze niet zo fanatieke duikster. Kamp salon wordt geleidt door de croestructeur; A-a-ron. Hij weet ons allen tijdens een gezelschapsspel te boeien met zijn Bart Peeters waardige vertelstem en misleidt ons daarbij waardoor hij tot 2 maal toe zijn pas gediplomeerde nitroxduikster Liesbet weet te vermoorden en de slachting van een varken probeert te verdoezelen. Kamp salon beseft dat het tijd begint te worden om uit te dunnen en stilaan te vertrekken naar dromenland om die mooie duik opnieuw te beleven. Stilaan dunt kamp salon uit terwijl kamp terras al keuvelend de nacht ingaat.
4:17u zegt mijn gsm. Ik lijk me te bevinden in één of ander televisie spel waar een grote prijs te winnen valt. De man (ja hij!) die het hardste snurkt wint. Wie biedt meer decibels. Naast duik spullen en een gezonde hoeveelheid humor en goedlachsheid zijn ook oordopjes een must op een duikvakantie. Gelukkig zorgt het vooruitzicht aan een lekker ontbijtje dat ik snel weer in slaap val.
8:30u opnieuw geen wekker, en vandaag ook weinig lawaai in de leefruimte. De afgelopen nachtelijke eilandraden hebben hun effect niet gemist. Ik kom de slaapkamer uit en zie overal kleine oogjes. Ook is het stemvolume bij iedereen aanzienlijk lager dan de afgelopen dagen. De aanblik van verse koffie en croissantjes van bij de bakker, de lekker pannenkoekjes van Anja en uiteraard ons spek en ei van onze kookvader Michel doen ons allemaal stilletjes wakker worden en zo verdwijnen de laatste restanten van de korte nacht ook van onze gezichten. We ontbijten weer gezellig samen. Kamp terras en kamp salon zitten weer broederlijk aan éénzelfde tafel. We keuvelen gezellig na en ik probeer de lichte hoofdpijn, die vermoedelijk niet bij mij alleen aanwezig zal geweest zijn, te negeren. Met zijn allen ruimen we ons appartementje op en nemen ons afval mee naar huis (blijkbaar moet dat zo). We laten nog een laatste boodschap achter, de ene al wat welriekender dan de andere, verlaten ons stekje, op naar een tweede duikdag. Het is nu 12 uur en krijgen aan de duikbasis nog kort een onderrichting over de voortplanting (of net niet) van de koe. Het slechtere weer en het vooruitzicht van een 4 uur durende rit zorgen ervoor dat ik besluit om vandaag niet meer te duiken. Net zoals enkele andere clubleden kiezen wij ervoor om nog eventjes te genieten van het idyllische uitzicht boven water en dan reeds huiswaarts te keren. Met 2 auto’s vertrekken we al terug richting België, weemoedig over de afgelopen 48 uur. Terwijl de 2 andere voertuigen nog een tijdje op Duits grondgebied bleven.
Het is nu maandag 8 oktober. 7u. Had ik die ***wekker maar meegenomen naar 40m.
PS2. Bedankt Anja en A-a-ron voor de super organisatie en het leuke initiatief! Bedankt aan alle clubleden die meegingen en er weer een memorabel weekend van wisten te maken! Tot snel!