Helaas schieten woorden vaak te kort bij het weergeven van ervaringen, maar we gaan dus toch een poging wagen! Zaterdag kregen we omstreeks 15u30 namelijk de befaamde SMS:

“Het gaat door. 19u30 samenkomst aan de Kimpel.”

Alles stond meteen in rep en roer, want ondanks alle voorbereidingen (het klaarleggen van ons materiaal, het opladen van de duiklampen, meenemen van extra lood, het vullen van de flessen etc.) schiet er op zulke momenten toch een lichte paniek door je heen. “We zijn toch zeker niets vergeten he?” was de hoofdvraag van onze bezigheden. Braaf hebben we alles in de auto geladen, een hapje gegeten en de minuten afgeteld tot het tijd was om de auto in te stappen.

Zenuwmeter: Nul. Gelukkig nog geen zenuwen te bekennen.

De weg naar Nieuwpoort ging vrij vlot met hier en daar een lichte file. Gelukkig was er van haast geen sprake. Onze bestemming ‘de Divestar’ vertrok pas om half vier ’s nachts. Een uurtje later dan voorzien aan komen waaien, was dus geen probleem. Rond 21u was onze groep dan toch voltallig. Via de lift hebben we alle duikspullen tot de boot gekregen zonder ongelukken.

Het kiezen van een bed ging ook vlotjes. Na een beetje geïnstalleerd te raken, besloten we Nieuwpoort nog even in te wandelen voor een zeer belangrijk aspect van het duiken. Hydratatie.

Zenuwmeter: Twee. Vooral omdat iedereen de hele tijd vraagt of ik al zenuwen heb voor mijn eerstenoordzeeduik.

Terug bij de boot aangekomen zijn we in onze prachtige kamertjes kunnen kruipen en hebben we onze ogen in voorbereiding laten rusten. Half vier ’s nachts werd mijn (sowieso lichte slaap) onderbroken door het ronken van een opstartende boot. Yves heeft zijn weerstation geraadpleegd en beslist om uit te varen.
Het ritme van de boot bedraagt exact het correcte volume om mij wakker genoeg te houden. Een heel aantal vragen beginnen door mijn hoofd te spoken. Nu kan ik niet meer terug. Die geplande Noordzee duiken gaan dus wel degelijk gebeuren en het vasteland is vanaf dit moment geen optie meer. Slik.

Zenuwmeter: Negen. Doemscenario’s alom. Heb ik mijn fles wel goed genoeg vastgebonden? Is mijn fles nu niet over het dek heen en weer aan het rollen? Heb ik wel genoeg lood bij? Zouden mijn lampen niet per ongeluk nog aanstaan? Wat gaat die befaamde stroming geven?

Na een licht slaapje, tijd om daadwerkelijk op te staan. Het is zes uur en de eersten van onze bende staan al op het dek, de rest volgt gestaag. Blijkbaar ben ik niet de enige die wat last heeft van het schommelen op de boot. Francis heeft ook een beetje last. Ik ben verbaasd, maar besef dat een leven ‘onder water’ je niet kan voorbereiden voor een leven ‘op het water’.
Pieter is even superman door genoeg reispilletjes bij te hebben voor het volledig reisgezelschap. Aäron ligt naar goede gewoonte tot de laatste minuut in bed en sluit de rangen om zeven uur. Een heerlijk ontbijt met vers afgebakken broodjes bereidt ons voor op het water. We worden om kwart over zeven gebriefd en mogen ons klaarmaken voor de eerste duik!

Zenuwmeter: Eén. Ik ben op dit moment meer bezig met zeeziek zijn. Geen zenuwen meer voor de duik.

Via de lift springen we in het water en zwemmen tot de boei. En dan het moment. Groene zee overal. Een dunne lijn waar iedereen naar omlaag gaat tegen sneltempo.

Het wrak X ligt ongeveer X meter diep en is gezonken in de tweede wereldoorlog. Eerlijk gezegd: het is veel groter dan ik me had voorgesteld. Vissen zwemmen aan ons voorbij en overal zien we krabben en anemonen.

Mijn zeeziekte is totaal voorbij (waren het dan toch zenuwen of zijn Pieter zijn pilletjes effectief aan het werken?) en ik geniet van het uitzicht, het leven en de andere duikers bezig te zien. We gaan terug naar boven via het touw. Wat hebben we een korte bodemtijd gehad! Davy had gelijk: Nitrox is inderdaad handig om hier langer te genieten van al dat moois.

Zenuwmeter: Nul. Gewoon genieten.

Eenmaal boven is schipper Yves de Divestar rond aan het varen om overal verspreide duikers op te pikken. Boeien markeren de verschillende groepjes. We wachten geduldig op onze beurt. En dan komt het moment suprème. Er is een lift. Hoe zalig is dat! Niet naar boven klauteren met al dat zware materiaal, maar gewoon op het platform gaan staan en Anja duwt op een knopje. Voor ik het doorheb sta ik al op de boot en helpt iemand me mijn vinnen uitdoen. Op de boot wacht Eric me met een brede smile op: “En? Hoe is het meegevallen?”

Zenuwmeter: Vier. Hoe is dat allemaal zo snel gegaan? Zit de eerste duik er echt al op?

Tussen de duiken worden we verwend met een lekker bord spaghetti. We hebben zes uur de tijd tot de volgende kentering. Op de Noordzee is de stroming het minste op de kentering tussen eb en vloed, waardoor er rond dit tijdstip het meeste gedoken wordt. We genieten van het prachtige weer (gek, maar pas op dat moment valt het me echt op) en liggen allemaal boven op het dek in het zonnetje. We lachen, drinken samen wat en delen onze ervaringen over de eerste duik. De drone wordt uitgehaald om ook wat foto’s te trekken boven water. We mogen blij meedelen dat hij deze ervaring heeft overleefd na een korte botsing met het dek.

Rond half 3 worden we opnieuw in het water verwacht. De Peppinella is ons volgend wrak om te bezoeken. Yves brieft kort over het verleden van het schip, de ligging en het feit dat dit schip gebroken op de zeebodem ligt.

Zenuwmeter: Vijf. Eindelijk terug het water in. Gezonde spanning!

Opnieuw volgen we de lijn naar beneden. Het schip zelf is deze keer bijna een bloemenveld. Overal anemonen in maagdelijk witte en zachte perzikkleurige tinten. Het is een feest voor het oog. Dit wrak is in mijn ogen nog mooier dan het andere, net door al deze broze planten. Er wordt ons opnieuw duidelijk op het hart gedrukt om niet het schip binnen te gaan. Halverwege de duik begrijp ik het. Op nog geen dertig seconden gaat ons zicht van makkelijk zeven meter naar twee meter. Het touw waar we mee omlaag zijn gekomen, hangt opeens een volledig andere kant uit en is daardoor niet meer terug te vinden. De Noordzee is onvoorspelbaar en snel. De stroming begint sterker te worden. Onze nultijd is bijna op. Het is helaas tijd om naar boven te gaan. Onze boei helpt ons met de safety stop en eenmaal boven merken we pas echt hoe sterk de stroming is. We zijn een heel stuk afgedreven van de boot en wachten tot Yves ons spot en komt oppikken.

Zenuwmeter: Nul. Hoezo zit die tweede duik er nu ook al op?

Moe en voldaan trekken we onze uitrusting uit en bergen we onze spullen op. We gaan boven op het dek nog heerlijk genieten van de terugvaart naar Nieuwpoort. Het zonnetje op ons gezicht, een koel drankje in de hand… Het vakantiegevoel slaat snel toe en de eerste oogjes vallen toe. Gelukkig ben ik niet het eerste slachtoffer en ligt Heiko ook al even uitgeteld verderop te slapen.

Zenuwmeter: Sub-zero. Grootste deel in het zonnetje liggen slapen. Heerlijk relaxed!

Aangekomen aan wal laden we al onze spullen uit en uiten we onze appreciatie.

Anja en Yves: Geweldige organisatie en een echt thuisgevoel waarvoor bedankt!
Heiko, Pieter, Eric, Davy, Aäron: Hoe leuk dat we dit met zoveel leden van onze duikclub kunnen meemaken!
Francis: Bedankt om dit weer zo prachtig voor ons te regelen!
Veel dank aan iedereen voor de geweldige ervaring! Dit is echt voor herhaling vatbaar!
Dikke duik voor iedereen!